بازی کامپیوتر No Straight Roads Encore Edition

بازی کامپیوتر No Straight Roads Encore Edition

همراه با تمامی دی ال سی و پک های الحاقی

موسیقی در سطوح مختلف بخش مهمی از زندگی افراد را تشکیل داده و در طول تاریخ همیشه دعواهایی وجود داشته که کدام نوع از موسیقی از دیگر انواع بهتر است یا حتی آیا موسیقی به طور کلی چیز مفیدی است یا نه! بازی No Straight Roads چنین دعوایی را به عنوان هستۀ اصلی خود انتخاب کرده و با به تصویر کشیدن دنیایی به ظاهر خلاقانه که ردپای آثار بسیاری در آن به راحتی قابل مشاهده است، دست روی مفاهیمی گذاشته که معمولاً در صنعت گیم به این سبک و سیاق به تصویر کشیده نمی‌شوند و همیشه با دنیایی تاریک، غم‌انگیز و عاری از شوخ طبعی در هنگام پرداخت به این موضوعات طرف هستیم.

داستان بازی No Straight Roads در شهری به نام Vinyl City رخ می‌دهد. به همان ترتیبی که در انیمیشن «کارخانه هیولاها» از جیغ کودکان وحشت‌زده برای تأمین انرژی شهر استفاده می‌شد، در «واینیل سیتی» از موسیقی برای این امر استفاده می‌شود. کنترل تمامی امور این شهر در دست سازمان NSR است که تعدادی هنرمند بزرگ را با خود همراه کرده و با حمایت ویژه از سبک موسیقی EDM، تولید انرژی و از آن مهمتر اینکه چه نوعی از موسیقی در این شهر قابل قبول است را تحت کنترل دارد. در این شرایط گروه موسیقی دونفره‌ای به نام Bunk Bed Junction با اعضایی به نام‌های Mayday و Zuke برای پیوستن به تیم NSR تست می‌دهند اما مدیریت این سازمان به دلایل واهی این گروه را نمی‌پذیرد.

سبک موسیقی این دو که Rock است، چندان به مذاق گردانندگان NSR خوش نمی‌آید و از این بدتر، بعد از عدم پذیرش این دو، موسیقی راک به طور کلی غیرقانونی اعلام می‌شود! «می‌دی و زوک» با دیدن بازبخش تست اجرای خود از تلویزیون و مشاهدۀ این نکته که اجرای آن‌ها انرژی بیشتری نسبت به تمام شرکت‌کنندگان تولید کرده و همزمان تماشای اینکه در هنگام کاهش میزان برقِ تولیدی شهر، افراد وابسته به NSR کماکان برق دارند و مشغول خوشگذرانی هستند باعث می‌شود تا این دو نفر تصمیم به مبارزه به رژیم تحت هدایت NSR بگیرند.

تک تک هنرمندان اصلی بازی No Straight Roads که حکم باس‌ها را دارند، از شخصیت‌پردازی کاملاً فکر شده‌ای برخوردارند و هر کدام اشاره به مشکلاتی دارند که فضای صنعت موسیقی برای هنرمندان ایجاد می‌کند. به طور مثال یکی از این شخصیت‌ها دختربچۀ نابغۀ پیانویی است که تمام طراحی مرحلۀ او اشاره به فرزندپروری هلیکوپتری دارد، یعنی پدر و مادرهایی که شکست‌ها و ناتوانی‌های خودشان را با جبرانی مضاعف بر دوش فرزندان معمولاً خردسال خود می‌گذارند و هیچ اهمیتی به فشار روانی حاصل از این شرایط بر فرزند خود ندارند. No Straight Roads پر است از چنین نکاتی که از نظر فنی آن را تبدیل به اثری تلخ می‌کند اما می‌دی و زوک و ارتباط ویژه‌ای که بین این دو شکل گرفته، باعث شده تا حس شوخ طبعی دقیقِ بازی در عین اینکه جلوی تلخی کار را بگیرد، تبدیل به تک جمله‌های واکنشیِ لوس و بی‌مزه در لحظات نامناسب نشود.

بعد از بررسی قوی‌ترین بخش No Straight Roads، به ضعیفترین بخش آن یعنی گیم‌پلی می‌رسیم. با وجود تلاش‌هایی که انجام شده تا تلفیق مناسبی از Beat ‘em Up و آثار ریتمیک را شاهد باشیم، تعداد بد سلیقگی‌ها در طراحی بخش‌های مختلف به حدی بوده که گیم‌پلی کلی بازی هیچ گاه تبدیل به تجربه‌ای سرگرم‌کننده نمی‌شود، البته به عنوان کسی که مشکلات اساسی با آثار ریتیمک دارم از سازندگان بسیار متشکرم که خبری از دکمه‌زنی‌های سریع و کارهای عبثی از این دست در ساختۀ آن‌ها نیست اما بخش نبردهای تن به تن هم متأسفانه آن طور که باید و شاید پخته و کامل از آب در نیامده است.

حداقل سیستم مورد نیاز:

OS: Windows 7

Processor: Intel i5-3570 or AMD FX-8350

Memory: 6GB RAM

Storage: 25GB

Graphics: NVIDIA GeForce GTX 680 2GB / AMD Radeon™ HD 7970